مومن بودن به ریش نیست!

پنجشنبه ها و جمعه ها
چقدر به ذهنمان خطور می کند
که آن وعده ی الهی قرار است جمعه باشد?!
شبهای جمعه چقدر دلمان شور فردایش را میزند?!
عصرهای جمعه چقدر سرخورده می شویم?!
حواسمان پرت شده!
جمعه ها را به تعطیل بودنش می شناسیم
و شاید به عهد آدینه اش!
گوشمان پر است از به انتظار نشستن و به انتظار ایستادن و این جور حرفها!
ولی دلمان هنوز پر از دغدغه و شور فرج و ظهور نشده!
البته این حال خودم بود ها! باز نگویید چرا آیه یاس میخانی!
من آن دغدغه و شور و حرص خوردنهای ثانیه به ثانیه را میخاهم! آن معیار ثابتی که رضای خدا و ولیش هست را! اینکه هر قدم را در صورتی بردارم که تاثیر مثبتی در ظهور داشته باشد!
آن دایره ی وسیع مشغولیت ذهنی را میخاهم که بقیه دغدغه ها همه تحت تاثیر آن باشد! معیشت,فرهنگ,جامعه,اجتماع,اقتصاد و مسله مالی و هر چیز دیگری که گوشه ای از ذهنم را پر می کند,همه و همه تحت اشراف این دغدغه باشد که من عبدم! بنده ی خدا! و بنده ی خدا اجیر حجت و ولی خداست!
به قول این درس خوانده ها مبدا میلم عوض شود...